Kalender

Daniel Harding, dirigent

Lisa Batiashvili, viool

Debussy - Prélude à l'après-midi d'un faune

Prokofjev - Vioolconcerto nr. 2 in g, opus 63

Brahms - Symfonie nr. 2 in D, opus 73

Midden in de winter van 1911 zei Claude Debussy over zichzelf als componist: “Hartstochtelijk hou ik van muziek, en gedreven door die liefde probeer ik haar te bevrijden uit de steriele tradities die haar omklemmen. Het is een vrije en levende kunst, een kunst voor de buitenlucht, een kunst die vergelijkbaar is met de wind, de hemel, de zee!” Dat hij gefascineerd was door de natuur, blijkt niet alleen uit zijn ode aan de zee, La Mer, maar ook uit zijn dromerige Prélude à l’après-midi d’un faune. “Het is de fluit van de faun waarmee de muzikale kunst een nieuwe adem vond,” zei componist en dirigent Pierre Boulez.

In zijn ballingschap in Parijs in de jaren 1920 werd Sergej Prokofjev beschouwd als een revolutionair in de muziek. Hij leek de politieke omwentelingen in zijn geboorteland Rusland in klanken om te zetten. Maar hoezeer hij ook een hekel had aan de bolsjewistische heersers, hij werd gekweld door heimwee. In 1933 vertrouwde hij een kennis toe: "De lucht van vreemde landen past niet bij mijn inspiratie [...]. Ik moet weer echte winters zien en de lente die van het ene op het andere moment losbarst. Ja, mijn vriend, ik ga terug." Zijn tweede vioolconcerto is een belangrijke mijlpaal op dit pad. Hij componeerde het kort voordat hij in 1935 daadwerkelijk van Parijs naar Moskou verhuisde. Geen harde dissonanten zoals in zijn eerste vioolconcerto, maar een mildere, bijna romantiserende toon zweeft nu door de muziek. Met topvioliste Lisa Batiashvili, een graag geziene gast bij Cofena, hebben we de ideale soliste in huis gehaald voor een verbluffende vertolking.

Het componeren van symfonieën ging nooit gemakkelijk bij Johannes Brahms. De voltooiing van zijn Eerste was zelfs een ware worsteling met de grote rolmodellen uit het verleden. Met de Tweede lijkt de knoop te zijn doorgehakt. Tijdens het creatieve proces aan de Wörthersee in 1877 zei Brahms zelfs dat het daar zo mooi en harmonieus was dat de melodieën bijna in het rond vlogen. Dirigente Simone Young waarschuwt ons echter: “Er zweeft een zekere melancholie over het geheel. Ik denk dat iedereen die denkt dat de Tweede een vrolijke symfonie is, het werk niet begrepen heeft.” Nostalgie is immers ook een heel belangrijk onderdeel van deze symfonie.

Met het Orchestra dell´Accademia Nazionale di Santa Cecilia – Roma hebben we de crème de la crème uit Italië bij ons te gast. Topdirigent Daniel Harding zal als nieuwe chef ons door het rijke kleurenpalet van zijn orkest verstomd doen staan.